In den beginne,
Heel lang geleden dus, ontstond de aarde.
Dit was ongeveer 4,56 miljard jaar geleden. 2 miljard jaar later koelde de aarde af en ontstond water en dus ook onze oceanen.
Na miljarden jaren evolutie ontstonden in deze wateren op vissen lijkende wezens dit was ongeveer 600 miljoen jaar geleden…
Je vraagt je waarschijnlijk af waarom ik dit vertel?
Wel,
wijzelf ontstonden 200 000 jaar geleden, en dit is dus onvoorstelbaar veel later dan onze vissen.
Wat wij allemaal aan het verwoesten zijn in ons kort bestaan voorspelt niet veel goeds. Als je een beetje verder denkt moet je kunnen toegeven dat we onze dierbare aarde aan het verwoesten zijn.
We zijn in korte tijd uitgegroeid tot een groot ras, een ras die tevens op extreem tempo groeit. Als we zo verder groeien behalen we de volgende jaren de 8 miljard. Maar voor die groei is er voedsel nodig! Daardoor zullen veel vissoorten worden uitgeroeid tot er geen enkele meer overblijft en daarna zien we wel.
Zo denken helaas velen onder ons. Misschien jij niet of ik niet maar veel mensen uit Aziatische en andere landen dan weer wel! Dan spreek ik nog niet over de meerderheid van onze landgenoten die geen besef hebben welke milieu rampen ze ontketenen door gewoon vis te kopen in de supermarkt.
Zo word de Noordzee helemaal leeggevist. Dit door ware visfabrieken, maar ook door vissers die met hengels tevens hun best doen om bedreigde vissoorten zoals kabeljauw tot de laatste vis weg te vangen. Dit in plaats van meer inspanningen te leveren voor duurzame visvangst. Nee! We gaan gewoon steeds verder zoeken naar vis. Zo worden nu landen als Noorwegen en IJsland enorm overbevist, en als daar de meeste vis weggevangen is, zullen we wel ergens anders gaan vissen.
Reeds enkele jaren wordt ook zalm onder hevige druk gekweekt. Dit lijkt misschien goed, maar dit gebeurd op grote schaal in rivieren. Deze zalmkwekerijen gebruiken dan ook chemishe producten schadelijk voor het milieu, en dit voornamelijk voor zo snel mogelijk kapitaal te bekomen. De gezondheid van de consument? Daar kijkt men niet naar, en zeker niet naar de impact op het milieu en de echte wilde zalm die hierdoor wordt bedreigt.
Dan is er ook nog Azië met de gekweekte pangasius, de meeste ingevoerde panga wordt opgekweekt in de Mekong-rivier en dit in extreme aantallen. Deze rivier is nu overladen met kankerverwekkende PCB’s, DDT’s, CHL’s, HCH’s en HCB’s, zelfs het arseen gehalte ligt er tot wel 8x hoger dan wat de Wereldgezonheidsorganisatie als veilig acht.
Ook miljoenen haaien worden over heel de wereld enkel voor hun vinnen jaarlijks afgeslacht.
En zo kan men oorzaken blijven opsommen.
Zo zie je maar wat wij “ die velen miljoenen jaren later zijn ontstaan” hebben ontketend.
Laat het ons nu eens hebben over de visproblematiek in onze binnenwateren van vroeger tot nu.
Zaken waar iedere sportvisser onder ons mee zit, en hoe hulpeloos, onbegrepen en minderwaardig wij ons voelen.
Is er dan nog hoop op beterschap en wat kunnen we er dan samen aan doen?
Door milieu vervuiling die ontstaan is door de industrialisering zijn veel waterwegen veranderd in giftige en dus onleefbare gebieden.
Veel vissen en dieren stierven. En dit kwam doordat mensen evolueerden. Men ontdekte de macht en rijkdom.
Milieu? Wat kan het hun vroeger schelen? Het koste geld en tijd… Je kunt ze vergelijken als onze hedendaagse CEO’s die alles voor het zeggen hebben. Wie tegensprak kon het vaak bekopen.
En toch is er opeens hoop!
Gelukkig ontstond er in de jaren 60 een nieuwe gedachte. Mensen die steeds vaker opkwamen voor dierenrechten, en mensenrechten. Zo ontstond dan ook de Flower Power.
Deze mensen leefden in harmonie met de natuur en genoten van de kleine dingen des levens.
Gelukkig ontstonden door deze gedachte jaren later milieubewegingen en daardoor ook wetten waaraan fabrieken zich aan moesten houden.
Hierdoor werden onze rivieren beetje bij beetje weer leefbaar en kwam er terug meer vis in onze wateren.
De zwarte Pest.
Toch jaren later ontstond er een nieuwe ramp voor de vissers, een vogel die voor velen onder ons gezien werd als de zwarte pest.
Namelijk de aalscholvers.
Over de gehele aarde zijn er verschillende populaties aalscholvers.
Door de eeuwen heen zijn deze door de mens op een erg laag aantal gehouden door intensieve jacht. Nu de jacht op die beesten verboden is geworden, nemen ze logischerwijs in aantal toe. Dat is een gewoon natuurlijk proces.
Je kan je ook voorstellen dat een aalscholver niet stil zit. In Europa heb je populaties in het noorden (Scandinavie, Groenland), westen (Nederland,Belgie, Frankrijk) en oosten (Balkan en richting Azie).. In Azië heb je dus ook populaties. Het is te verwachten dat ze zich verplaatsen en dat populaties zich mengen. Dat is in Belgie dus ook het geval. Om welke ondersoorten (Azie, Oost-Europa?) het gaat is tot op heden niet duidelijk.
Dus, men weet ook niet goed welke soort aalscholver in Belgie zit, en men niet duidelijk kan spreken van een exoot.
Wat we wel weten is dat deze vogels 800-1000 gram vis eten per dag, als er honderden op één water landen en hier enkele dagen vertoeven brengen ze logischerwijs veel schade toe aan dit water .
Ook door de uitwerpselen van de aalscholvers, want die zijn rijk aan salpeterzuur, hierdoor sterven tevens vele bomen.
Oostblokkers Problematiek.
Dan heb je nog onze vrienden die dankzij de afbraak van het ijzeren gordijn tot hier zijn geraakt.
Namelijk Oostblokkers.
Velen onder hen die vissen kennen geen grenzen. Bekendste voorbeeld hiervan zijn vrachtwagenchauffeurs. Die hebben vaak een lijntje bij de hand, en na het vangen van hun vis verorberen ze deze meestal op een kampvuurtje aan het water. 
Maats of niet, van karper tot snoekbaars.
Als deze dan doorreizen laten ze ook veel afval achter, en zo zie je snel waar deze voornamelijk actief zijn.
Toch zijn deze mensen niet bewust van de kankerverwekkende stoffen die de vissen bevatten door die jaren lange vervuiling,in onze rivieren.
Het is niet dat het water helder is dat de bodem hetzelfde is.
Verontreiniging in de bodem na jaren lange pollutie zal niet snel afbreken, misschien wel nooit.
Helaas zijn er nog andere panvissers die getransformeerd zijn tot ware Serial Killers, puur uit winstbelang.
Hierin heb je dan 2 Categorieën:
- De eerste zijn vooral vissers die op snoekbaars en paling vissen en daarna deze verkopen aan restaurants en zo duizenden euro’s per jaar kunnen verdienen.
- Dan heb je ook boeven die vis vangen, ongeacht hun grote of de soort. Deze verkopen ze dan op de zwarte markt en ze gebruiken vaak warrelnetten en fuiken om illegaal rivieren af te vissen. De gehele vangst wordt daarna in tonnen vervoerd en naar het buitenland geëxporteerd. Er worden
zelfs vissers bedreigt, of zelfs in elkaar geslagen enkel omdat ze hun vangst niet wouden afgeven.
Dit alles gebeurd gewoon in ons land terwijl de bevoegde instanties hier amper iets aan doen. Diensten die hengelaars moeten controleren zijn onderbemant, en kunnen de daders zelden op heterdaad betrappen.
Politiediensten komen dan weer wel, maar kennen vaak de regels van de visserij vaak niet nauwkeurig genoeg om een proces-verbaal uit te schrijven. Dus wie een vergunning heeft is voor hen in orde. Daarom is het zeker belangrijk hen duidelijk te maken wat de misdrijven zijn, desnoods hen laten bellen naar een natuurinspecteur.
De verzuring…
Vroeger was vissen gewoonweg genieten, samen een visje vangen, lachen,
opkijken naar ieder zijn vangst, van elkaar veel leren,..
Nu is de mensheid letterlijk verzuurd.
Kijk maar eens om je heen hoe zuur mensen kijken! Velen onder ons staren, zeggen amper nog goedendag, en zijn bang van elkaar.
We zijn door die verzuring asocialer geworden.
Mensen op straat lachen niet meer, of zeggen niets meer tegen elkaar, nee ze trekken liever een lang gezicht en willen je neerbliksemen.
Ga je vandaag de dag eens vissen in de stad dan zie je rondom jou continu de verzuring .
Op het water zie je een aalscholver voor je neus een flinke vis verorberen en als je denkt dat het nog erger kan? Dan spreekt er een Oostblokker je aan met de vraag: “ Jij vissen snoekbaars?”.
Is vissen dan nog genieten?
Veel vissers krijgen dan argwaan, en jaloezie is dan ook al niet ver meer te vinden. Meer en meer vissers vertellen niet meer waar en hoe je moet vissen, als die dan een foto delen is die dan verknipt zodat je niets meer van de achtergrond kunt afleiden.
We leven uit angst! Puur omdat men bang is de kleine hoeveelheid vis die er nog rest in onze wateren te verliezen.
Plaatsen die men dan kent waar vis zit worden overbevist, en men wilt deze dan voor ons eigen houden. Stel je maar eens voor dat de panvissers dit te weten komen!
ANGST!
IS ER DAN WEL EEN TOEKOMST?
Gelukkig staat de tijd niet stil, en is de mens een gewoonte beest die toch soms kan veranderen. Vissers merkten dat het blijven leegvissen van waters geen oplossing is.
De nieuwe generatie sportvissers ontdekten dat vissen één met de natuur bestaat.
Zo ontstond ook het Catch And Release principe.
Is er iets leukers dan een vis vangen en die hierna terug zetten in datzelfde water?
Tijdens het vissen komt uit het niets eindelijk een mooie aanbeet. Daarna volgt de dril, een gevecht tussen jou en de vis aan de andere kant van de lijn. Dit geeft je de nodige adrenaline! Vang je hem of vang je hem niet? Als jij dan uiteindelijk gewonnen hebt? Waarom dan deze dood kloppen om mee thuis of op café te pronken?
Nu kan men dit moment gewoon vastleggen op foto! Vroeger kon dit niet waardoor ook sneller een vis meegenomen werd.
Gelukkig zijn veel vissers van deze gewoonte afgestapt dankzij het digitaal tijdperk.
Nu hebben we nog wel landgenoten die weten dat baars, snoekbaars, forel, paling, lekker zijn.
Deze nemen die dan mee om op te eten. Toch blijf ik iedereen waarschuwen voor die kankerverwekkende stoffen! Het is niet dat je nu niets merkt aan je gezondheid dat dit over enkele jaren nog zo blijft!
Niet alleen schaadt het je lichaam hiermee maar ook het ecosysteem.
Wie zich houd aan het C&R principe leeft in harmonie met het biotoop van het water. Dan leer je pas echt hoe een vis denkt, groeit en evolueert.
Het kan best gebeuren dat een vis de vangst niet overleeft, maar dit is vaak minder dan 1% van de vangst als je weet hoe je met de vangst moet omgaan! Dan stoort het me ook niet wat je met deze vis doet.
Toch moet men wel letten wat we juist hebben fout gedaan, om dit te voorkomen.
Het Catch and Release gevoel!
Zoals ik daarnet al beschreef,
Men krijgt plots een mooie aanbeet. Als je deze hangt volgt de dril. Met wat geluk vang je deze en ben je dolgelukkig.
Na het duel tussen jou en de vis, die jij uiteindelijk hebt gewonnen moet je die vis toch als teken van respect terugzetten, of niet soms?
Niets voelt beter aan dan bij het terugzetten van een vis, deze te zien wegzwemmen!
Bij die laatste slag met hun staartvin juist voor deze weer de diepte in duikt, dan vergeten we toch even alle zorgen van de wereld? Dan krijg ik steeds het gevoel dat de vis ons met die laatste slag uitzwaait en ons nog eventjes bedankt dat we hem weer de vrijheid schenken.
En voelt het dat je een goede daad hebt verricht.
Als ik jullie allen eventjes nog enkele wijze woorden kan bijbrengen zijn het wel deze:
- Geniet van het vissen! Leer dan ook anderen vissen!
- Deel ze je ervaring en leer jongeren op een goede manier te evolueren tot een sportvisser die begrijpt waarom we vissen!
- Leer ze hun vangst zo liefdevol mogelijk en met respect terug te zetten in het water van herkomst.
Hopelijk krijgen mensen dan ook een betere opinie van de sportvisserij, zoeken ze geen manieren deze te verbannen en verdienen we meer respect!
Samen staan we sterk! En samen kunnen we ook werken aan een beter visbestand zodat er overal dan ook meer kan worden gevangen en zo dan weer minder hengeldruk ontstaat.
Dan kunnen we pas eindelijk weer meer gaan genieten van onze hobby.
Sommige onder ons denken misschien na het lezen van deze tekst:
” mooie praat, maar geen resultaat!”
Wel dat kan ik maar enkel met het volgende beantwoorden.
Op 1 dag verandert men de wereld niet!
Je mag je al gelukkig prijzen dat er mensen zijn zoals ik, die ten minste iets proberen!
Daarom ben ik ook de oprichter van Catch And Release Belgium.
Geschreven door Ivo crabbe, dit uit frustratie’s, maar ook hoopvol kijkt naar een mooie toekomst binnen de visserij in vlaanderen.
SportVissen is een passie!
Tevens bedank ik alle volgers van Catch And Release Belgium die samen met mij deze idealen nastreven.